Ander antwoord

Het was een regenachtige dag. In de thuiszorg leg je behoorlijke afstanden af en vandaag was ik in plaats van met de fiets, lekker met de auto gegaan. Ik kwam binnen bij een cliënt die ik nog maar een paar keer had gezien. Ik wilde meer van de cliënt weten en haar persoonlijk leren kennen. Ik kwam vrolijk binnen en vroeg aan de cliënt hoe het met haar ging. De cliënt kwam ook vrolijk over en zei dat alles goed met haar ging. Ik kende mevrouw als een echte Haagse, met een bijpassend accent. ‘Kom op nâh’, ‘die âhwe wijven’, en zelfs het welbekende ‘rustââghh’ hoorde bij haar spreektaal. Een gezellige vrouw, die het leven positief inziet. Ik maakte een praatje met haar over het weer. ‘Wat een rotweer he?’, zei ze. ‘Moet jij nou (lees: nâh) met je fiets door de regen?’. We raakten aan de praat over het weer terwijl ik haar steunkousen aantrok. Ze vertelde over haar zoon die net langs was geweest. Ik wist al dat deze mevrouw een zoon had en ik vroeg mij af of zij nog andere kinderen had. Ik vroeg dit aan haar, waarop ik niet het antwoord kreeg dat ik had verwacht. Ik had al vaker meegemaakt dat een oudere cliënt zijn/haar kinderen niet meer zag, wegens verschillende redenen. Dit was dus ook het antwoord dat ik had verwacht of dat mevrouw maar een zoon had.

Een bijzonder verhaal

Mevrouw keek mij aan en knikte naar een fotolijstje op haar kast. Hierin was een foto te zien van een jonge vrouw, een jaar of 30, en voor de foto stond een brandend kaarsje. Ik wist gelijk dat dit de overleden dochter van mevrouw moest zijn. Ik keek mevrouw aan en vroeg haar of dat haar dochter was. Mevrouw knikte hierop en vertelde dat haar dochter 25 jaar geleden was doodgeschoten door haar ex-vriend. Wat volgde was een verhaal dat je niet dagelijks hoort. Haar dochter had het eindelijk uitgemaakt met haar vriend, waar de cliënt dolgelukkig mee was. ‘Eindelijk was ze van hem af. Ik maakte me zo’n zorgen, want hij zat aan de drugs en was niet goed voor haar!’, vertelde ze. Een aantal dagen later kreeg mevrouw een telefoontje dat haar dochter door hem was doodgeschoten. Mevrouw vertelde dat ze het verlies van haar dochter niet kon verwerken en dat zij niet geloofde dat haar dochter overleden was. ‘Ik zei tegen iedereen dat ze zo thuis zou komen, en dat er iemand anders in de kist lag. Dat was niet mijn dochter, mijn dochter leeft nog en komt straks een kopje koffie met me drinken’. Ik luisterde ademloos naar het verhaal van deze mevrouw. Mevrouw vertelde dat zij zo’n spijt heeft en een groot schuldgevoel, doordat zij de dood van haar dochter niet kon accepteren. Mevrouw kreeg tranen in haar ogen, keek naar mij op en zei: ‘Sorry’. Ik pakte mevrouw haar hand, keek haar recht in haar ogen en vertelde haar dat zij nooit sorry hoeft te zeggen voor tranen. Ik vertelde haar hoe knap ik het van haar vond dat zij dit met mij deelde en ik bood mijn excuus aan dat ik deze vraag aan haar had gesteld. ‘Geeft niks hoor meissie, het doet mij zeer om eraan te denken, maar het lucht ook heel erg op om erover te praten’, vertelde ze mij. Ik kneep in haar hand, die ik nog steeds vast had, glimlachte naar haar en zei dat ik graag naar haar had geluisterd. We blijven samen nog even zo zitten, terwijl mevrouw haar tranen droogde. ‘Nou meissie, ga jij gauw maar weer verder, want die andere âhwe wijven wachten op je’. Ik begon te lachen, waarop het afscheid volgde. ‘Bedankt voor uw verhaal. Tot de volgende keer weer, dag mevrouw!’. ‘Dag meissie, bedankt voor je tijd’. Ik keek nog een keer om naar deze mevrouw, wie met een kleine glimlach naar de foto van haar dochter keek. Ik stapte weer naar buiten, liep terug naar de auto, stapte in, en bleef nog even een minuutje zitten.

Een vrouw die ik nog maar net kende, en waar ik bijna niks van wist.. Maar door een vraag te stellen ineens het gevoel had dat ik haar al heel goed kende. Elke dag is weer een verassing, want je weet nooit wat er op je pad komt. Dat is wat de zorg zo mooi maakt, dat is waarom ik ervoor kies, en dat is ook waarom ik er wil blijven.