Onderdeel hecht team

Michèle werkte zelf op de speciale verpleeghuisafdeling voor coronapatiënten op de locatie Westhoff in Rijswijk. “Op deze afdeling bedachten en deden we alles samen”, vertelt ze. “We voelden een enorme saamhorigheid. We hebben we echt als een heel hecht team samengewerkt. Dat was ook nodig, want door het werken op de afdeling voelde je je buiten werktijd vaak eenzaam.” Michèle legt uit dat de zorgmedewerkers door de omgeving als paria werden beschouwd. “Mensen gingen ons uit de weg uit angst te worden besmet.”

Corona is heftig

Volgens de specialist ouderengeneeskunde hebben mensen geen idee hoe heftig het coronavirus is. “Dat is logisch, want zij zijn er gelukkig niet allemaal mee in aanraking geweest. Ze vergelijken het daardoor al snel met een gewone griep. Maar het coronavirus kan je vele malen zieker maken.” Voor Michèle was en is het dan ook moeilijk om te zien dat er mensen waren die zich niet aan de coronamaatregelen willen houden. “Gelukkig konden we daarover binnen ons eigen team praten. We snapten elkaar.”

Zoeken naar balans

Een van de grootste uitdagingen waar ze als specialist ouderengeneeskunde mee te maken kreeg, was het meeschrijven aan protocollen en leefregels en deze uitgerold krijgen binnen de organisatie. “Iedereen werd overspoeld met informatie en was het lastig om bij te houden wat nu precies de bedoeling was. Elke beslissing die genomen werd had voor- en nadelen op de gebieden van veiligheid en welzijn.”

Vaak werden ze door het virus gedwongen om sneller knopen door te hakken dan ze wilden. “Daardoor konden we niet zo lang stil staan bij bepaalde ethische dilemma’s, zoals je normaal gesproken wel zou willen. De balans tussen welzijn en veiligheid proberen we nu, voor een eventuele tweede golf, wel te vinden.”

Grote impact

Vanuit haar functie keek Michèle binnen Florence ook mee op andere afdelingen waar het coronavirus was vastgesteld. “Ik kon daar advies geven.” De meeste impact op haar hadden de bewoners die overleden aan het virus. “Mensen die jarenlang op een afdeling woonden, werden plotseling heel ziek en overleden binnen enkele dagen. Soms was er amper tijd om optimaal comfort na te streven of om een familielid enigszins goed afscheid te laten nemen.”

Ook de zorgteams die totaal op waren na een uitbraak op de afdeling, vergeet Michèle niet. “Ze hebben alles gegeven en meer.” Moeilijk vond ze ook dat familieleden niet altijd op bezoek durfden te komen bij een patiënt die terminaal lag. “Familie werd door de beperkte bezoekregeling ook gedwongen om te kiezen wie er fysiek afscheid kon nemen. Er zijn mensen die geen afscheid van elkaar hebben kunnen nemen door het virus.”

Enorme veerkracht

Als Michèle terugkijkt, dan ziet ze dat de machteloosheid en eenzaamheid enorm is geweest voor de bewoners, hun naasten en de zorgmedewerkers. “Maar ondanks de heel zware tijd bleven de zorgteams op de getroffen afdelingen staan en doorwerken. Het is echt bewonderingswaardig hoeveel veerkracht mijn collega’s in deze tijd hebben getoond.”