Lieve mevrouw

Er is een ochtendroute die ik regelmatig loop waarbij ik steeds bij een lieve oude vrouw kom om haar steunkousen aan te doen. Zodra ik binnenkom is ze erg vrolijk. Ze begint gezellig grapjes te maken. Het is een handeling die zo is gepiept en het vergt dan ook niet zoveel tijd. Steeds opnieuw, wanneer ik wegging, merkte ik aan mevrouw dat zij het toch wel weer jammer vond dat ik haar achterliet. Ze bleek eigenlijk wel eenzaam te zijn. Via collega’s had ik opgevangen dat zij nauwelijks sociale contacten had buiten de zorgmomenten van Florence om. Het leek me daarom leuk om het volgende bezoek iets langer te blijven.

Even blijven hangen

De eerstvolgende keer dat ik kwam, deed ik dit. Na het aantrekken van haar kousen vroeg ik of ze het leuk vond als ik nog even bleef hangen. Er kwam een grote glimlach op haar gezicht en ze antwoordde: “Ja, wat gezellig! Wil je een kopje thee of koffie?” Ik ben toen met haar aan de tafel gaan zitten, want ze was bezig met een puzzel. We zijn hier samen mee aan de slag gegaan. We hebben in een deuk gelegen om alle stukjes die zij verkeerd had neergelegd. Sommige waren namelijk overduidelijk fout. Dit was de reden waardoor ze steeds maar niet verder kwam met de puzzel. Toen mijn thee op was, heb ik haar bedankt. Ik ben weer verder gegaan met de route. Dit was de eerste keer dat ik wegging met het idee dat ik haar vrolijk in plaats van teleurgesteld achterliet.

Aandacht is ook zorg

De zorg draait natuurlijk veel om het echt zorg verlenen, maar aandacht is ook een vorm van zorg. Samen met mevrouw heb ik gezorgd voor haar mentaal welzijn en ik heb haar kunnen opvrolijken. Zo zie je maar dat je met zo een klein gebaar in de zorg, zo iets groots kan betekenen voor een cliënt. En dat maakt de zorg zo mooi.