Het beste

Ik schrik van binnen wanneer ik mevrouw na maanden weer eens zie. Wat is ze afgevallen! Mevrouw zit rechtop op het randje van haar bed.... Zij heeft zwarte kleding aan wat nu rond haar lichaam lijkt te bungelen. Mevrouw staart voor zich uit naar het eten dat voor haar op tafel ligt. Mevrouw kijkt mij aan met vermoeide ogen en ingevallen wangen als ik haar een hand geef om gedag te zeggen. "Dag, Daisy," zegt zij met een zucht aan het eind.

Laatste stadium

De huisarts en de dochter van mevrouw zijn ook in huis. Ik had mij voorgenomen om bij dit huisbezoek aanwezig te zijn. Het gaat namelijk niet goed met mevrouw. Een aantal weken geleden heeft zij te horen gekregen dat zij in het laatste stadium van haar COPD zit. Afgelopen week is er door de huisarts een Palliatieve Terminale Zorg verklaring afgegeven waarna er nachtzorg is ingezet. Mevrouw heeft ook een zuurstofapparaat gekregen, omdat zij het zo benauwd had.

Controles

Er wordt gevraagd hoe het met mevrouw gaat en ik zie hoe kundig de huisarts een aantal controles uitvoert bij haar. Mevrouw heeft het al een stuk minder benauwd nu zij aan de zuurstof zit. Hiervoor was het voor haar al te vermoeiend om een gesprek aan te gaan. De zon schijnt door de kamer recht in de helderblauwe ogen van mevrouw. Hierin zie ik het sprankje hoop wat mevrouw nog heeft in haar leven. Zodra de huisarts weg is, klets ik met mevrouw en haar dochter nog wat na. Langzaamaan sluit mevrouw haar ogen en ik zie haar hoofd steeds meer naar beneden zakken. Ik denk dat zij zo in slaap dommelt. "Zal ik je maar in bed helpen, mam?" vraagt de dochter. Mevrouw zegt dat zij dit wel fijn vindt. Ik zie hoe liefdevol de dochter voor haar moeder zorgt. Ik zou willen dat ieder persoon zulke zorg zou ontvangen.

Afscheid

besluit dat het nu maar tijd is om te vertrekken, zodat mevrouw en haar dochter nog wat tijd samen kunnen doorbrengen. Ik kniel naast het bed om mevrouw weer kort een hand te geven, maar zij laat niet meteen los. Zo zit ik een tijdje naast mevrouw waarbij wij elkaar indringend aanstaren. Mevrouw doorbreekt de stilte. "Ik word een beetje emotioneel en dat ben ik niet zo gauw. Dat is niet erg, toch?" Ik zeg dat ik dat helemaal niet erg vind en ik wrijf met mijn duim over haar hand. Vanuit mijn ooghoeken zie ik de dochter lichtjes glimlachen. Mevrouw praat weer verder met haar bijna gesloten ogen. "Ik vind het zo fijn wat jullie allemaal voor mij doen, echt waar. Ik zal je binnenkort weer zien. Ja, daar ben ik zeker van! Het beste." Het beste… waarom klinkt dat al als afscheid in mijn oren?

Daisy Fung