‘Ik voel dat ik haar lichtpuntje ben’
Meike van den Berg deelt met ons haar ervaring tijdens een stagedag in de thuiszorg. Ze voelt daarbij heel duidelijk de waardering van een cliënt.
Werken in een nieuwe wijk
“Het was een regenachtige dag tijdens mijn wijkdienst. Ik werkte voor het eerst in een ander team”, vertelt Meike. “Ik had de cliënten nog niet eerder gezien en kende hun achtergrond. Ik was al naar een aantal cliënten geweest toen ik aankwam bij een mevrouw die dementie heeft. Bij dementie denk ik aan vergeetachtigheid. Ik wist nog niet in welke mate dit ziektebeeld invloed had op haar leven.”
Openstellen
Toen de vrouw de deur voor Meike opendeed, lachte ze vriendelijk en zei ze dat ze haar nog niet eerder had gezien. “Ik knikte en stelde mezelf voor. Helaas kunnen we nu geen handen schudden door corona en ik merk dat ik dat nog steeds gek vind, want het is toch een bepaalde formaliteit.”
De vrouw stond met tranen in haar ogen en Meike vroeg hoe het met haar ging. “Ik werd net gebeld door de vrouw van mijn overleden broer en ze zong een liedje voor me. Het liedje dat mijn broer altijd voor me zong toen ik klein was. Ook vertelde ze over haar dochter en haar overleden zoon. Ik merkte dat mevrouw heel emotioneel werd toen ze vertelde. Ik vond het mooi dat ze zich zo kon openstellen naar iemand die ze nog nooit had gezien.”
Behoefte aan een praatje
Toen mevrouw klaar was met haar verhaal vroeg ze of Meike haar huis even wilde zien. “Ik keek naar de klok, er stonden maar tien minuten ingepland. Ik besloot toch om even te blijven en te luisteren. Ik maak deze overweging vaker, omdat ik merk dat mensen de behoefte hebben aan een praatje. Die behoefte kan voortkomen uit eenzaamheid, zeker door de tijd waarin we nu leven. Vaak vallen de dagbesteding en familiebezoek weg, waardoor de zorgmedewerkers nog de enige zijn die over de vloer komen. Soms heeft iemand geen lichtpuntje in de week en dat kun je als zorgmedewerker dan toevallig even zijn.”
Ik voelde me gewaardeerd
Toen Meike wegging, zei de mevrouw dat ze hoopte haar vaker te zien. “Bedankt voor het fijne gesprek,” zei ze. Meike bedacht zich dat ze zelf niet veel had gezegd tijdens het gesprek. “Soms is de aanwezigheid, dus aandacht en tijd nemen voor iemand, al genoeg. Ik voelde me gewaardeerd en mevrouw had een lichtpuntje op haar dag. Op dat soort momenten ben ik écht blij dat ik verpleegkundige ben.”