Michelle: 'In voor- en tegenspoed'

Hoi Agnes,

 

In voor- én tegenspoed, of toch niet? Ik begrijp heel goed de heftigheid van die discussies. Wanneer een geliefde zorgbehoeftig wordt, dan veranderen de rollen en relaties die je met elkaar hebt en had. Tenminste zo heb ik dat ervaren toen ik als jong meisje van zes jaar in één klap een ernstig zieke vader kreeg. Als kind ben ik geregeld meer de zorgverlener dan de dochter geweest. Het was niet anders en ik wist (bijna) niet beter: het is mij overkomen en ik heb er niet om gevraagd.

De grenzen vervagen, de zorg wordt zwaarder en je beweegt mee. Maar tot hoever? Wanneer draag je de zorg over aan de professionele zorgverleners? En hoe? En kan ik dan mijn rol als zorgverlener zomaar loslaten en weer dochter zijn? Of ben ik zo in dit patroon gegroeid dat ik niet beter weet?

De laatste periode van zijn leven heeft mijn vader in een verpleeghuis gewoond. Het gaf mij rust, ruimte voor mijn gezin met jonge kinderen, maar er ontstond ook een leegte. Het vinden van een nieuwe balans heeft mij tijd gekost en ik ben erg zoekende geweest. Al die tijd had ik mij zorginhoudelijk bemoeid met mijn vader en nu opeens zou mijn rol van mantelzorger vooral gericht zijn op ‘leuke activiteiten’ doen, zoals samen wandelen of aansluiten bij een muziekmiddag. Maar wat als je dat nooit gedaan hebt en dit iets totaal nieuws is? Een vader-dochter moment heb ik in die zin nooit gekend. Ik hoop dat de coördinator informele zorg dat gesprek weet aan te boren om inzichtelijk te krijgen waar de mantelzorger behoefte aan heeft, want heel eerlijk…die interesse vanuit de formele zorg is mij nooit getoond en daardoor heb ik het gevoel van erkenning soms best wel gemist. Wat was het fijn geweest als er iemand in het verpleeghuis was geweest die naar mij had geluisterd en bovenstaande had willen weten over mij en de relatie die ik had met mijn vader.

Om nog even terug te komen op het gesprek tussen jou en je man; na het overlijden van mijn vader heeft mijn moeder een nieuwe liefde gevonden. Ik heb haar het laatste jaar zien opbloeien en zie nu hoe gelukkig zij is in een gelijkwaardige relatie man-vrouw. Ruim twintig jaar lang heb ik haar als mantelzorger en zorgverlener gezien, maar weinig als geliefde van een echtpaar. Het doet mij goed dat ik haar nu ook in een andere rol leer kennen, maar tegelijkertijd vind ik het ook zeer verdrietig. Mijn man en ik zitten op één lijn met elkaar: liefde moet je geven én ontvangen. Het is in een liefdesrelatie, een wederzijdse verbinding. Als één van ons totaal zorgbehoevend wordt en aan de ander geen liefde meer kan geven, dan blijven wij nog steeds voor elkaar zorgen en (hopelijk) van elkaar houden, maar wij hebben afgesproken niet te vergeten ook een geliefde voor iemand anders te zijn. Afgelopen jaren heb ik dit in de praktijk geregeld mogen zien. Een echtgenoot die iedere dag bij zijn of haar geliefde in het verpleeghuis op bezoek kwam, maar gelukkig was in de liefde met een ander. Ontzettend bijzonder, maar zo’n inspirerend voorbeeld voor mij persoonlijk. Blijf gelukkig en heb lief! In voor- en tegenspoed is wat mij betreft niet zo zwart-wit als het vaak geschetst wordt: ik geef er graag een kleurtje aan.

Groetjes en een fijne dag van de mantelzorg,

Michelle

Lees hier het bericht van Agnes dat hieraan voorafging.

Lees hier de reactie van Agnes.

Bel mij terug

*
*
*
Door op 'verzenden' te klikken gaat u ermee akkoord dat wij uw gegevens verwerken ten behoeve van onze dienstverlening aan u. Wij gebruiken uw gegevens niet voor marketingdoeleinden.
Vul hier niets in a.u.b.