Eigen route

Na een paar weken meelopen met verpleegkundigen in de thuiszorg, kreeg ik mijn eerste eigen route. Ik voelde mij best gespannen, omdat het veel verantwoordelijkheden met zich meebrengt. Je bent op jezelf aangewezen en kan niet direct terugvallen op een collega. Ik kwam bij een mevrouw thuis die ik eerder in de avonddienst al eens kort had gezien. Ze was 96 jaar oud en woonde nog zelfstandig thuis en kreeg alleen hulp met wassen en aankleden. Hier heb ik erg veel bewondering voor.

Een band

Mevrouw kwam erg emotioneel over en had het over de pijn in haar lijf. “Ik wil niet meer, maar ze willen mij boven ook nog niet hebben” zei mevrouw. Ik vond het zo mooi dat zij zich kwetsbaar naar mij opstelde. Ik voelde meteen een band ontstaan. Mevrouw was de laatste cliënt op mijn route en ik besloot langer bij haar te blijven zitten om haar gerust te stellen. Maar ook om het gesprek met haar aan te gaan. Ze vertelde mij over haar man en haar kinderen, terwijl zij mij eigenlijk helemaal niet kende.

Vertrouwen

Tijdens mijn stageperiode is mij opgevallen dat je als verpleegkundige, en zeker in de wijk, bijna direct een vertrouwensband met een cliënt opbouwt en zij met jou. Dat is wat ik zo mooi vind aan de thuiszorg. Tijd kunnen maken voor de cliënten om eens goed te praten in plaats van alleen maar fysieke zorg uitvoeren. Ook omdat wij soms de enige mensen zijn die op bezoek komen.