Dementie

Het was een regenachtige avond, toen ik op de fiets aankwam bij het huis van de heer en mevrouw Janssen (fictieve namen). Het was erg koud. Daarom had ik hele koude handen. Ik belde aan en werd binnengelaten door een oude mevrouw met een zachte uitstraling. Ik liep naar binnen en zag meneer zitten. Hij straalde en zei iets wat ik niet begreep. Van te voren had ik gelezen in het dossier dat meneer dementie heeft. Meneer zal misschien wel afasie hebben, dacht ik. Dit is een gevolg van dementie, waarbij mensen niet goed meer kunnen zeggen wat ze willen zeggen. Ik lachte naar meneer en vroeg dus niet of hij het wilde herhalen.

Gehoord

Ik kwam hier met een doel: de steunkousen aandoen bij meneer. Ze lagen klaar en door de hulpmiddelen waren ze in een rap tempo aan. Nu de handeling voorbij was, vond ik het leuk om nog even te blijven om te kletsen. Ik had immers toch genoeg tijd en kende deze mensen nog niet. Meneer had veel te vertellen. Ondanks dat ik het niet begreep, probeerde ik wel een reactie te geven, door te knikken, te glimlachen en om over nieuwe onderwerpen te beginnen. Het leek me toch wel fijn om meneer een gevoel te geven dat hij ‘gehoord’ was.

Bruin boek

Ik rook een lekkere etensgeur en liep hierop af. Mevrouw was aan het koken. ‘Wat gaat u maken’ vroeg ik. ‘Spinazie met aardappeltjes en een omelet. Maar ik kan niet zo goed koken hoor’. Op het aanrecht lag een heel oud receptenboek. De bladzijden vielen eruit en waren bruin aangeslagen. ‘Mag ik het even doorbladeren?’. ‘Ja hoor, het komt uit de jaren ’60’. Ik vond het geweldig om dit oude receptenboek te zien en de strikte manier waarop mevrouw het omeletrecept volgde, omdat ze volgens haar ‘niet zo goed kon koken’.

Verhalen

Mevrouw begon over de vele reizen die ze heeft gemaakt door Europa, Amerika en Afrika. Ze gaf aan dat ze het altijd belangrijk vond om haar geld niet te spenderen aan kleding of aan een dure auto, maar aan de vele lange reizen die ze heeft gemaakt. ‘Want meer van de wereld zien, is in elke situatie waardevol’. Toen begon ze over de vrienden die ze allemaal was kwijtgeraakt. Ik vroeg waardoor het kwam. Ze gaf aan: ‘door de dood’. Ik voelde me een beetje dom dat ik het op deze manier vroeg. Ze had vroeger veel reizen gemaakt met deze vrienden en vond het jammer dat deze tijd helaas voorbij was. Maar de slotzin die me erg is bijgebleven: ‘Gelukkig hebben wij elkaar nog’.

Relativeringsvermogen

Wat ik mooi vind aan dit verhaal, is dat mevrouw een hele positieve houding heeft ondanks haar situatie. Het lijkt me niet makkelijk om mantelzorger te zijn van een dementerende man. Deze positieve houding gaf mij ook relativeringsvermogen over mijn eigen leven. Wat ik ook mooi vind, is dat elk huishouden wel zijn eigen verhaal heeft. De verhalen zitten in alles: de foto’s op de muur, het oude receptenboek en de souvenirs vanuit allerlei landen. Maar zo zie je ook dat een spontaan gesprekje veel verhalen omhoog brengen en er mooie inzichten kunnen ontstaan. Ik vind de thuiszorg heel erg leuk, geen één dag is hetzelfde. Je werkt namelijk met mensen in hun vertrouwde omgeving.

Toen ik wegging moest ik een chocolaatje pakken van mevrouw. Dit is ook een heel leuk bijkomend voordeel van de thuiszorg: de meeste mensen bieden wel een snoepje of een chocolaatje aan!