‘Soms is het echt een puzzel’

‘Soms is het echt een puzzel’

Agnes Staallekker is een van de diabetesverpleegkundigen van Florence. Zij neemt de behandeling op zich en voorziet patiënten van de juiste adviezen. Agnes bezoekt ook de 82-jarige mevrouw Vijn. 

Doodziek

Mevrouw Vijn geeft aan de positieve effecten van Agnes’ specialistische kennis aan den lijve te ondervinden. “Zestien jaar lang heb ik als diabetespatiënt in Friesland gewoond. Artsen en verpleegkundigen wisten niet hoe ze me konden helpen. Achteraf blijkt dat ik allergisch was voor bepaalde medicatie. Met als gevolg dat ik doodziek werd en zelfs niet meer kon lopen. Het was verschrikkelijk.” Aan het woord is mevrouw Vijn. Toen zij anderhalf jaar geleden in Loosduinen kwam wonen, kwam zij via de huisarts terecht bij Agnes. “Mevrouw Vijn had veel last van complicaties en de medicatie die ze kreeg, hielp niet”, aldus Agnes. “Gelukkig heb ik haar er weer bovenop gekregen. Dat vind ik mooi om te doen, soms is het echt een puzzel om te bepalen wat de juiste medicatie is.”

Vertrouwen

Mevrouw Vijn vervolgt: “Agnes heeft me gelukkig weer op de been gekregen! Ik heb alle vertrouwen in haar: zij is echt gespecialiseerd in diabetes en weet precies wat ze doet.” Over die specialistische kennis zegt Agnes: “De diabeteszorg ontwikkelt zich razendsnel. Dat is voor artsen niet bij tebenen. Wij worden vaak ingeschakeld vanwege onze kennis en expertise. Overigens niet alleen bij oudere patiënten, maar ook bij zwangere vrouwen en huntington-patiënten. Behalve dat we diabetici behandelen en adviseren, geven we ook regelmatig scholing aan verzorgenden en verpleegkundigen. Met als doel, de diabeteszorg verbeteren en het kennisniveau verhogen.”

Rots in de branding

Dat dat van groot belang is, weet mevrouw Vijn uit ervaring: “Voordat ik bij Agnes terechtkwam, voelde ik me een proefkonijn. Niemand kon me helpen; medici vroegen aan mij: 'Mevrouw, wat moeten we doen?’ Ik ben er slecht aan toe geweest, maar Agnes heeft me fantastisch geholpen. Zij houdt nog steeds vinger aan de pols en is een rots in de branding.” Agnes besluit: “Dat vind ik fijn om te doen, mensen helpen. En het is prachtig om te zien als iemand dan zo opfleurt als mevrouw Vijn!”