“Mevrouw Roelofs werd 2 maanden geleden getroffen door een herseninfarct,” vertelt Abel. “Sindsdien woont ze in Westhoff, om onder begeleiding van mij en andere specialisten te herstellen. Hier zijn we gespecialiseerd in intensieve revalidatiezorg. Veel bewegingen die we normaal voor lief nemen, kan mevrouw Roelofs niet of met moeite uitvoeren. Daarom steken we veel tijd en energie in haar herstel, zodat ze hopelijk straks weer probleemloos beweegt.”

Mevrouw Roelofs geeft aan dat er nog veel moet gebeuren: “Het lukt me niet meer om een trap op te lopen, maar dat is wel erg belangrijk. Ze hebben me uitgelegd dat ik pas naar huis kan als ik veilig kan traplopen. Ik werk dus hard om het weer te leren. Dat gaat echt tree voor tree. Ook wil ik graag weer buiten kunnen wandelen, het liefst zonder rollator. Voor mijn beroerte ging ik vaak met mijn man en onze hond wandelen in de duinen bij Wassenaar. Het is een heerlijk idee dat je in een paar minuten middenin de natuur kunt staan.”

Doelgericht

Abel heeft samen met mevrouw Roelofs een behandelplan gemaakt voor haar revalidatie. Daarmee wil hij haar weer het leven laten leiden dat haar lief is. Hij legt uit hoe dat gaat: “Om te beginnen ga ik met haar in gesprek. Op basis daarvan bepaal ik de doelen en haalbaarheid van de behandeling. De andere specialisten doen dat ook, zoals de ergotherapeut, logopedist, specialist ouderengeneeskunde en de maatschappelijk werker. Zo maken we een compleet behandelplan, voor alle onderdelen van haar herstel.”

“De arts of verpleegkundige bespreekt het plan met de cliënt, soms met de familie erbij. Ik begin meestal met 4 of 5 keer oefenen per week en als het beter gaat bouw ik dat af. Er zijn altijd momenten dat het zwaar wordt, zowel fysiek als mentaal. Maar we stoppen pas als we ons doel hebben bereikt of als de cliënt er thuis verder aan kan werken.”

Uit de luie stoel

“Mevrouw Roelofs werkt heel hard aan haar herstel. Om haar conditie te verbeteren fietst ze veel op de hometrainer. Daarnaast doen we balansoefeningen. Mevrouw Roelofs is namelijk slechthorend en dat heeft ook invloed op haar evenwichtsorgaan. Verder volgt ze groepstherapie. Daar ontmoet ze lotgenoten en steunen ze elkaar bij de oefeningen.”

Het klinkt misschien als een zware opgave, maar mevrouw Roelofs heeft er juist veel plezier in: “Ik kijk altijd uit naar de revalidatie. Het is een leuke onderbreking, anders zit je maar zo. En het is goed voor mijn herstel, want mijn spieren worden er sterker van. Die gebruik ik niet als ik in mijn luie stoel blijf zitten. In de groep is het erg gezellig en ik kom weer meer onder de mensen. Al dat praten helpt me om beter te communiceren, want sinds de beroerte is het moeilijker om op woorden te komen. Het leek wel of die uit mijn hoofd waren verdwenen. Nu merk ik dat ze langzaam terugkomen.”

Dromen van thuis

Al het harde werken begint zijn vruchten af te werpen. Laatst mocht mevrouw Roelofs in het weekend voor het eerst op proefverlof. Na maanden was ze weer even thuis bij haar man. “Het ging goed, maar het voelde allemaal zo onwerkelijk. Het was als een droom. Ik ben het meeste weer vergeten. Ik zie alleen nog voor me hoe onze hond op me afrent en hoe mijn man met tranen in zijn gezicht in de deuropening staat. Soms zie ik dat beeld nog in mijn dromen. Dat helpt me om met nieuwe moed aan mijn dag te beginnen.” 

Abel: “Voor iedere cliënt bepalen wij wanneer het veilig is om naar huis te gaan. Is er thuis genoeg ruimte om met een rollator te lopen? Heeft iemand extra hulp nodig? Mevrouw Roelofs is goed op weg, maar we moeten zeker weten dat ze zonder risico’s thuis kan bewegen. Daarom is het beter dat ze hierna nog een tijd therapie aan huis krijgt. Zo wil ik voorkomen dat ze een terugval krijgt. Op dit moment is ze namelijk nog kwetsbaar op verschillende vlakken.”